In literature, writing style is the manner of expressing thought in language characteristic of an individual, period, school, or nation. As Bryan Ray notes, however, style is a broader concern, one that can describe "readers' relationships with, texts, the grammatical choices writers make, the importance of adhering to norms in certain contexts and deviating from them in others, the expression of social identity, and the emotional effects of particular devices on audiences." Thus, style is a term that may refer, at one and the same time, to singular aspects of an individual's writing habits or a particular document and to aspects that go well-beyond the individual writer. Beyond the essential elements of spelling, grammar, and punctuation, writing style is the choice of words, sentence structure, and paragraph structure, used to convey the meaning effectively. The former are referred to as rules, elements, essentials, mechanics, or handbook; the latter are referred to as style, or rhetoric. The rules are about what a writer does; style is about how the writer does it. While following the rules drawn from established English usage, a writer has great flexibility in how to express a concept. Some have suggested that the point of writing style is to:

• express the message to the reader simply, clearly, and convincingly;
• keep the reader attentive, engaged, and interested;

ਸਾਹਿਤ ਵਿੱਚ ਲਿਖਣ ਸ਼ੈਲੀ ਭਾਸ਼ਾ ਰਾਹੀਂ ਵਿਚਾਰ ਪ੍ਰਗਟਾਵੇ ਦਾ ਤਰੀਕਾ ਹੈ, ਜੋ ਇੱਕ ਵਿਅਕਤੀ, ਦੌਰ, ਸੰਪਰਦਾ,ਜਾਂ ਕੌਮ ਦੀ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਤਾਈ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਸ਼ਬਦ-ਜੋੜ, ਵਿਆਕਰਣ ਅਤੇ ਵਿਰਾਮਚਿੰਨਾਂ ਦੇ ਜਰੂਰੀ ਤੱਤਾਂ ਤੋਂ ਹੱਟਕੇ ਲਿਖਣ ਸ਼ੈਲੀ ਸ਼ਬਦਾਂ, ਵਾਕ ਬਣਤਰ, ਅਤੇ ਪੈਰਾ ਬਣਤਰ ਦੀ ਚੋਣ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਅਰਥ ਸੰਚਾਰ ਅਸਰਦਾਰ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਵਰਤਿਆ ਗਿਆ ਹੋਵੇ। ਪਹਿਲਿਆਂ ਨੂੰ ਨਿਯਮ, ਤੱਤ, ਜ਼ਰੂਰੀ-ਆਧਾਰ, ਮਕੈਨਿਕਸ, ਜਾਂ ਕਿਤਾਬਚਾ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ; ਬਾਅਦ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਸ਼ੈਲੀ, ਜਾਂ ਪ੍ਰਗਟਾਓ ਕਲਾ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਨਿਯਮ ਇਸ ਬਾਰੇ ਹਨ ਕਿ ਇੱਕ ਲੇਖਕ ਕੀ ਕਰਦਾ ਹੈ; ਸ਼ੈਲੀ ਇਸ ਬਾਰੇ ਹੈ ਕਿ  ਲੇਖਕ ਇਹ ਕੰਮ ਕਿਵੇਂ ਕਰਦਾ ਹੈ.